Andrea, een 31-jarige vrouw uit Eindhoven, heeft het zwaar. Elke maand is het voor haar een uitdaging om rond te komen, en dat bezorgt haar soms momenten van wanhoop. “Het is vreselijk om elke dag in een lege portemonnee te moeten kijken. Ik haal geen plezier meer uit mijn leven,” vertelt ze.
Andrea uit Eindhoven
Andrea woont in een sociale huurwoning en heeft momenteel geen baan, voornamelijk omdat ze de scheiding van haar ouders nooit echt heeft kunnen verwerken. “Mijn ouders hadden constant ruzie. Dat begon toen ik een jaar of twaalf was, en uiteindelijk gingen ze uit elkaar toen ik achttien was.” De scheiding had een enorme impact op haar. “De stabiele thuissituatie die andere kinderen hadden, was voor mij plotseling verdwenen. Het was ontzettend moeilijk om hiermee om te gaan.”
Andrea’s vader vond geen woning in de buurt en verhuisde uiteindelijk naar Helmond. “Dat is best ver weg, dus ik zag hem niet vaak.” Ondanks haar pogingen om de situatie te accepteren, lukt het haar niet. “Mijn hele leven voelde alsof het in stukken viel. Het beeld dat ik had van hoe mijn leven eruit zou zien, was volledig kapot.”
Motiveren
Hoewel Andrea naar school ging, sportte en een bijbaantje had, begon ze zich steeds meer terug te trekken naarmate de tijd verstreek. “Ik kon het gewoon niet verwerken,” zegt ze. “Het liefst lag ik dagenlang op de bank zonder iemand te zien. Door de scheiding had ik geen energie meer.” Andrea’s moeder maakte zich zorgen en probeerde haar te motiveren om haar leven weer op te pakken.
“Ze vond dat ik overdreef. Ze zei het niet zo direct, maar dat haalde ik uit haar woorden. Alsof ze me de schuld gaf. Ik had gehoopt dat ze samen zouden blijven, ook voor mij.” De stress van de situatie werd te veel voor Andrea. Ze stopte met school en begon ook haar werk te verwaarlozen. “Ik wilde het wel, maar ik kon het gewoon niet meer opbrengen.”
Leven van een uitkering
Nu leeft Andrea al elf jaar van een uitkering. “Soms heb ik goede dagen en voel ik me weer iets beter, maar dan komt er altijd wel weer een terugval. Mijn uitkering is ook niet erg hoog,” legt ze uit. “Iedereen die in een vergelijkbare situatie zit, kan dit begrijpen. Ik doe wat ik kan om het hoofd boven water te houden.”
“Er zijn momenten dat ik in de supermarkt sta en ineens in tranen uitbarst. Ik ben ook maar een mens. Ik wil ook leuke dingen doen en genieten van lekker eten. Andrea voelt zich vaak schuldig over haar situatie, maar ze legt de verantwoordelijkheid bij haar ouders. “Misschien klinkt het vreemd voor anderen, maar ik geef mijn ouders de schuld van hoe ik nu leef.cMijn vader en moeder vinden dat onzin. Ze hebben hun leven weer opgepakt en hebben allebei een nieuwe partner. En ik? Ik zit hier nog steeds.”