In de rubriek ‘Opgebiecht’ van De Telegraaf kunnen lezers anoniem hun diepste geheimen delen. En soms komen we van die bizarre verhalen tegen die we wel moeten delen. Deze keer een oma die uitgesloten wordt van de familie. Ze vertelt dat ze dit jaar niet welkom is bij haar dochter om kerst te vieren, ondanks het feit dat ze drie keer per week op haar kleinkinderen past.
Oma doet verhaal
Ze begint haar relaas met: “Mijn dochter heeft haar plannen al helemaal klaar. Op kerstavond gaat ze met vrienden uit en op eerste kerstdag gaat ze gezellig met haar gezin uit eten. Op tweede kerstdag vertrekken ze naar Italië om te gaan skiën. En ik? Ik ga maar naar mijn zus of naar mijn beste vriendin. Ik ben simpelweg niet uitgenodigd.”
“Het doet me ontzettend veel pijn, zeker omdat ik zo vaak voor de kinderen zorg. Ik zou toch ook gewoon mee kunnen gaan uit eten?” Ze vertelt dat ze sinds de geboorte van haar kleinkinderen altijd heeft geholpen. “Ze zijn nu twee en drie jaar, en ik geniet er elke keer van. Mijn dochter heeft een drukke baan en haar man werkt meer dan fulltime.”
“De moeder van mijn schoonzoon woont ver weg en komt één keer per week langs. Ik woon dichtbij en heb drie dagen voor de kinderen. Vriendinnen zeggen vaak dat het veel is, maar ik vind het heerlijk. Als de keuze is tussen een kinderdagverblijf of oma, dan is het toch een makkelijke beslissing?”
“Heb zoveel verdriet”
Over kerst zegt ze: “Vorige week, toen mijn schoonzoon de kinderen ophaalde, vertelde hij me de plannen. Het voelde echt als een klap. Vorig jaar bleven ze thuis, en toen mocht ik nog wel komen. Ik begrijp dat het druk is met hun vakantie naar Italië, maar het doet nog steeds pijn. Het voelt alsof ik er alleen ben om op te passen.”
“Op dat moment hield ik me sterk toen hij het vertelde, maar toen hij weg was, barstte ik in tranen uit. Ik had zo graag kerst met mijn kleinkinderen willen vieren! De cadeautjes liggen al weken klaar.” Haar vriendin reageerde heftig toen ze het hoorde. “Ze zei meteen dat ze nooit meer zou oppassen als dit haar zou overkomen. Maar wat schiet ik daarmee op? Ik straf daarmee mezelf en de kinderen.”
Ze eindigt haar verhaal met de vraag: “Hebben ze eigenlijk wel door hoeveel verdriet dit me doet? Mijn schoonzoon is vrij nuchter en denkt daar waarschijnlijk helemaal niet aan. Dat pleit hem natuurlijk niet vrij, maar van mijn dochter had ik meer begrip verwacht. Ze weet hoeveel dit soort momenten voor mij betekenen. Zo heb ik haar niet opgevoed…”