De 66-jarige Christine Jacobs heeft het financieel niet makkelijk. Ze moet overleven op een klein pensioen en dat betekent dat ze moeilijk rond kan komen. Aan de website Het Nieuwsblad vertelt Christine zich er niet voor te schamen. Al werd ze vorig jaar vernederd toen ze een kopje koffie wilde kopen en dat contant wilde afrekenen.
Armoede
Christine woont samen met haar kat Jackie in Gent. De woning werd gehuurd door haar vriend Jacques, maar die overleed een aantal jaar geleden aan de gevolgen van kanker. Daarop nam Christine het huurcontract over. ”De huisbazin is fijn, dat mag ook wel eens gezegd worden.”
Christine leeft dan wel in armoede, dat wil niet zeggen dat ze zichzelf verwaarloost. ”Mijn huis is netjes en ik kom graag goed voor de dag. Het is niet omdat je in armoede leeft, je er armoedig uit moet zien.” En dat is natuurlijk ook zo.
Levensverhaal
Tegen de verslaggever van Het Nieuwsblad vertelt Christine haar levensverhaal. Toen ze zestien jaar oud was, is haar vader overleden. ”Ik kon school niet afmaken en moest aan het werk.” Ze wordt bejaardenverzorgster. Na een paar jaar moet ze daarmee stoppen.
Dit omdat ze het benodigde diploma niet heeft. Christine besluit om als poetshulp aan de slag te gaan, maar dat is bepaald geen vetpot.
Minimumpensioen
Op haar 45e stopt ze om fysieke redenen noodgedwongen met werken. Christine heeft pijn in haar rug, kan ook niet goed zien en knokt al drie jaar tegen kanker. Ook kampt Christine met schulden die ze elke maand afbetalen moet.
Haar pensioen is niet hoog. Ze krijgt 1.500 euro plus een maandelijkse toelage. Met een huurprijs van 700 euro en een energierekening van 277 euro blijft er al niet veel over. Maar van het resterende geld moeten ook nog de waterrekening, medische kosten, kleren en eten betaald worden.
En dus ook nog haar schulden. Die zijn ontstaan doordat ze in het verleden een keuze moest maken tussen haar gezondheid, of haar energierekening. Het werd vaak het eerste.
Dat was nog enigszins te behappen, maar toen haar vriend Jacques overleed nam ze een som geld aan die door de verkering werd uitgekeerd om de begrafenis te kunnen betalen. Doordat Christine dat aannam, werd ze zijn erfgenaam. En dus kwamen de kosten van de medische kosten van haar vriend ook op haar schouders terecht.
Kopje koffie
Christine ziet uiteindelijk geen andere uitweg meer dan de collectieve schuldenregeling. Ze moet haar geld dan ook doorstorten naar een advocaat van het OCMW. Vervolgens wordt er overlegd wat er betaald gaat worden. ”Die inspraak vind ik belangrijk.”
Christine schaamt zich niet voor haar armoede. ”Dat betekent zwijgen, dan laat het beleid ons links liggen.” De 66-jarige vrouw stapte vorig jaar nog naar de pers om aan te kaarten dat sommige winkels in Gent geen contant geld meer accepteren.
”Toen ik wou betalen voor een koffie, werd ik voor die hele zaak te kijk gezet. Dat was vernederend. Ik heb wel een pinpas, maar ik kan makkelijker budgetteren met cash. Zo houd ik overzicht.” Maar Christine kreeg de koffie niet mee, omdat de zaak geen cash wilde accepteren.
Anders dan in Nederland, is het bij onze zuiderburen verplicht om contant geld te aanvaarden. Instanties hebben na het verhaal van Christine aan de bel getrokken. ”Dat ik daaraan heb bijgedragen, geeft me een goed gevoel.”
Vier kinderen
Is Christine dan helemaal alleen? Ze heeft vier kinderen die allemaal afgestudeerd zijn. Ze werken als fotograaf, zorgverlener, kok en IT’er.
Helpen haar kinderen hun moeder financieel niet? Dat is niet bekend. Ze geeft aan dat haar kinderen het beter hebben dan zij. ”Daar ben ik trots op.”
Christine (66) overleeft op minimumpensioen: “Toen ik cash voor een koffie wou betalen, werd ik voor de hele zaak te kijk gezet” https://t.co/aaCIsx415n pic.twitter.com/fEyUs79Nal
— De Gentenaar (@DeGentenaar) April 16, 2024